دکتر ویلیامز که اهل بوستون بود اوقات معمول کاری اش را صرف ارجاع بیماران به مراکز اشعة ایکس  می کرد. او بخاطر مطالعات اولیه اش بیماران را از بیمارستان شهر بوستون به آزمایشگاه فیزیک راگرز[1] در انجمن تکنولوژی ماساچوست[2]، جایی که آزمایشات اشعة ایکس  اش را انجام میداد، می برد. در ماه می سال 1896، هیأت امنای بیمارستان شهر بوستون یک اتاق کوچک در زیرزمین ساختمان کتابخانه در اختیار ویلیامز قرار داد. او در طول نوزده سال به درمان یا آزمایش روی بیش از 150.000 بیمار پرداخت. او به همراه همکارش دکتر ویلیام رولینز[3]، با کار مداوم راه خود را به سوی پیشرفت در تکنولوژی رادیولوژی و بحث ایمنی آن باز کردند. برای مثال، می توان به « جعبة رولینز » اشاره کرد، که در طراحی آن لامپ کاتدی را در موادی که نسبت به نفوذ اشعة ایکس  عایق بودند قرار داده و تنها یک روزنة کوچک باز گذاشته بودند. بدین ترتیب ویلیامز و همکارانش از خیلی از تأثیرات زیان باری که اشعة‌ جدید داشت جلوگیری کردند. در طول دو سال این کار تنها توسط دکتر ویلیامز انجام می شد، آنهم در اتاقی به ابعاد 14×11 فوت، که به قسمتهای اتاق رختکن، اتاق معاینه، اتاق تجهیزات و تاریکخانه تقسیم شده بود.  سال 1905 بود که بطور رسمی یک بخش اشعة ایکس  با پنج پرسنل شامل: پزشک بخش اشعة ایکس ، پزشکیار، دستیار پزشک، عکاس اشعة ایکس ، و دستیار عکاس؛ افتتاح شد. پزشکیار بخش معمولاً از کارمندان پایین رتبه یا دانش آموزان کلاسهای مدرسة‌ پزشکی « به خدمت گرفته می شد ». سرانجام وظیفة عکاس تا حد تکنیسین رادیولوژی ارتقاء یافت. با تأسیس رسمی بخش اشعة ایکس ، ویلیامز اطمینان یافت که با ثبت و ضبط اطلاعات مهم مربوط به کار تشخیص و درمان می تواند آنها را به خدمت گیرد، تا به پایگاهی برای بالا بردن تعداد تحقیقات حول اشعة ایکس  تبدیل شود. تلاشهای بی وقفة ویلیامز و مهارت بالای او در پزشکی او را به داشتن عنوان « اولین رادیولوژیست امریکا » نائل ساخت. کتاب او در سال 1901 با عنوان اشعه های رونتگن در پزشکی و جراحی[4] بطور گسترده مورد توجه و مطالعه قرار گرفت. مراجعین خارجی و داخلی بطور پی در پی برای دیدن تکنیکهای ویلیامز به بیمارستان شهر بوستون می آمدند و پس از آن آنها را در مؤسسات خود بکار میگرفتند.  2-10) فرانسیس ویلیامز (1936-1852) کسی بود که در بالا بردن سطح رادیولوژی بیمارستانی تأثیر زیادی گذاشت. تجربه های عکس برداری او با فلورسکوپ در سال 1901 در یکی از کتابهای درسی که بطور گسترده ای مورد توجه قرار گرفت منتشر شد، اشعه های رونتگن در پزشکی و جراحی.2-11) ویلیامز (سمت چپ) همراه با شوهر خواهرش ویلیام رولینز ( سمت راست )، (1929-1852)، به طراحی، ارتقاء، و ایمن سازی بسیاری از تجهیزات مورد استفاده در رادیولوژی پرداختند. پافشاری های نهایی آنها به خود و کار مشترکشان کمک کرد  تا روش نوین پرتو دهی را نجات دهند.2-12) این ترسیم شش های بیماری را که مبتلا به آماس ریه و نشت در شش ها بود نشان میدهد، این ترسیم توسط ویلیامز طی عکسبرداری فلوروسکوپیک کشیده شده است. چنین ترسیماتی را همراه  با نشانه گذاری های پزشکان طی فلوروسکوپی بیماران را می شد در پرونده های بایگانی پزشکی برای همیشه نگهداری کرد. 2-13 و 14) ویلیامز از تشعشع جدید در جهت بهبود بیماری ها استفاده کرد و به خوبی کار تشخیص از آنها بهره جست. در اینجا دو عکس را مشاهده می کنید که یکی مربوط به قبل از درمان با اشعة ایکس  و دیگری مربوط به بعد از آن است. بیمار مبتلا به نوعی بیماری که خالهای پوستی زیادی را در بدنش ایجاد کرده بوده است.2-15) اگر چه ویلیامز یکی از اولین کسانی بود که اشعة ایکس   را برای درمان بیماری بکار گرفت، ولی بزودی پزشکان به تلاش برای بهبود هر گونه مرض از سرطان خون گرفته تا بیماری سرع پرداختند. شاید بتوان دلیل استفاده از اشعة ایکس  را در درمان به عنوان اولین گزینه، موفقیت برق درمانی در درمان ناهنجاریهای پوستی ذکر کرد. در تصویر یک نوع آرایشگاه در بیمارستان لندن (1905) را مشاهده می کنید که در آن تجهیزات اشعة ایکس  برای معالجه کچلی از راه پرتو دهی چیده شده اند. [1] Rogers Laboratory of Physics [2] Massachusetts Institute of Technology [3] Dr. William Rollins[4] The Roentgen Rays in Medicine and Surgery