فضاپیمای وویجر1، و شریکش، وویجر2، به کرانه‌ی حباب حفاظتی خورشید نزدیک می‌شوند.

فضاپیما آرامش غیرمنتظره‌ای را در مرز حباب خورشید یافت.

جئوف برومفیل

در فاصله‌ی هفده و نیم میلیارد کیلومتری از زمین، یعنی دورترین جایی‌که انسان به آن دست یافته، به نظر می‌رسد کرانه‌ی فضای بین ستاره‌ای باشد.

فضا پیمای وویجر1 در محدوده‌ی «غلاف‌خورشیدی»، جایی‌که جریانی از ذرات خورشید با گازهای کهکشان برخورد می‌کنند، قرار دارد. برخلاف انتظار دانشمندان از یک کرانه‌ی تیز و خشن، به نظر می‌رسد مرز بین‌ستاره‌ای مکانی ملایم باشد، که بادهای خورشیدی با ذرات خارج‌منظومه‌ای ترکیب می‌شوند.

استیماتوس کریمیگیس، فیزیک‌دان آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز در لائورل، مریلند، می‌گوید: «ما در این ناحیه‌ی درهم‌وبرهم هستیم، جایی‌که هنوز خورشید بر آن تاثیر اندکی دارد.» «مطمئناً آن‌طور که فکر می‌کردیم نیست.»

یافته‌های جدید، که هفته گذشته در نشریه نیچر توسط کریمیگیس و همکارانش گزارش شد، آخرین اخبار از سفر طولانی فضاپیما است . پس از پرتاب سال 1977، وویجر1 در سال 1979 در سفرش از کنار سیاره مشتری گذشت و از آتشفشان‌های فعال در قمر آیو عکس گرفت. سال بعد، وجود سه قمر جدید را که به گرد زحل [کیوان] می‌چرخیدند، تایید کرد. در یکی از آخرین عکس‌هایش، که در سال 1990 رسید، زمین به صورت لکه‌ای کوچک که در پرتوهای رنگین‌کمانی خورشید شناور است، ظاهر شد.

برخورد با ناشناخته

وویجر یک اکنون دورافتاده ترین مصنوع دست بشر است

کاوشگر فضایی 'وویجر 1' به کرانه منظومه شمسی نزدیک و نزدیکتر می شود.

این فضاپیما که در سال 1977 پرتاب شد اکنون تقریبا 14 میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد و در آستانه ورود به اعماق فضاست. فاصله زمین از خورشید تقریبا 150 میلیون کیلومتر است.

دانشمندان آژانس فضایی آمریکا، ناسا، روز سه شنبه در کنفرانسی در نیواورلیانز گفتند که وویجر اکنون در حال حرکت در بخشی از منظومه شمسی به نام "هلیوشیت" است.

این پهنه کرانه ای متلاطم و وسیع است که نفوذ خورشید در آن پایان می یابد و ذرات پرتاب شده از سطح خورشید در آنجا خرد شده و به گازی رقیق که در فضای میان ستارگان شناور است بدل می شود.

هرچند دانشمندان نسبت به زمان دقیق آن مطمئن نیستند اما می گویند این کاوشگر "به زودی" منظومه شمسی را پشت سر گذاشته و وارد اعماق فضا می شود.

دکتر ادوارد استون، از دانشمندان پروژه وویجر در موسسه تکنولوژی کالیفرنیا در پاسادینا گفت: "وویجر 1 وارد آخرین مرحله از تاخت و تاز خود به سوی مرز فضای میان-ستاره ای (interstellar space) شده است."

دانشمندان نوامبر گذشته درباره رسیدن یا نرسیدن وویجر به ناحیه موسوم به "شوک پایانی" (termination shock) دچار اختلاف نظر شده بودند.

سرعت "بادهای" خورشیدی، یعنی ذرات باردار الکتریکی که سطح خورشید ساطع می شود، در این ناحیه در اثر فشار ناشی از گاز پراکنده میان ستارگان کم می شود.

برخی محققان تصور می کردند که این کاوشگر وارد این ناحیه شده است اما به عقیده سایرین هنوز به آنجا نرسیده بود.

اکنون در نشست "مجمع مشترک 2005" که توسط انجمن ژئوفیزیک آمریکا سازمان داده می شود، دانشمندان می گویند مطمئن هستند و توافق کرده اند که وویجر از ناحیه شوک پایانی فراتر رفته و به تدریج طعم اعماق فضا را می چشد.

پیش بینی موقعیت ناحیه شوک پایانی آسان نبود، زیرا به گفته محققان، شرایط دقیق حاکم بر فضای میان ستاره ای مجهول است.

به علاوه، نوسان در سرعت و فشار بادهای خورشیدی باعث می شود ناحیه شوک پایانی منبسط یا منقبض شده و تاب بردارد.

وویجر 1 ابتدا ماموریتی پنج ساله داشت اما با گذشت 28 سال از زمان پرتاب عملکرد خارق العاده آن همچنان ادامه دارد.

این فضاپیما حامل یک کپسول زمان به شکل یک صفحه طلایی گرامافون، به همراه سوزن پخش و پیام سلام زمینی ها به زبان های مختلف و همچنین نمونه آهنگ هایی از موتزارت گرفته تا آهنگی از بلایند ویلی جانسون است.
همزاد دیگر این فضاپیما، وویجر 2، چند هفته بعد از وویجر یک پرتاب شد و در مسیری متفاوت در حرکت است و اکنون 4/10 میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد.